Storytelling is de meest krachtige vorm van communicatie en kent een wetenschappelijke onderbouwing. Het is zo ongeveer uitgevonden voor presentaties en speeches. Dat is gewoon storytelling in action. Maar het wemelt van de toepassingen. Deel 3 van de wetenschappelijke kant van storytelling.
In de vorige blog zagen we dat er dus daadwerkelijk iets in ons hoofd gebeurt als we een verhaal horen. Het verhaal verandert onze neuro-chemische balans. We weten hoe verhalen stoffen vrijmaken als oxytocine (empathie), cortisol (concentratie), adrenaline (vluchten of vechten), serotonine (relax) en dopamine (feel good). Dat is allemaal wetenschappelijk bewezen. In 2010 ontdekte een groep neuro-wetenschappers aan de Princeton Universiteit door monitoring via een FMRI-scan dat de hersenen van zowel de verteller als de luisteraars vergelijkbare activiteit vertoonden in dezelfde hersengebieden. De hersenen van verteller en luisteraar waren feitelijk 'in sinc' met elkaar.
Historische speeches
Mooi voorbeeld van het in sinc brengen van de hersenen van de spreker en zijn gehoor, zien we hier bij Boris Johnson die de natie moed inspreekt na de Brexit. Begint natuurlijk met de locatie en een lofzang op de plafondschildering, of beter op de roemrijke historie van het VK. Weg uit de EU. Dan sta je er alleen voor. En dan spreekt je prime minister zoals je van een premier mag verwachten: meeslepend, visie en humor. Bravo Boris! Hoe verstandig de Brexit is, is een tweede. Kijk voor meer voorbeelden op storytelling-tips voor presenteren en speechen.
Spiegelen van hormonen
Maar ook onze bloedspiegel verandert. Neurowetenschappers namen bloed af van mensen vóórdat ze naar en verhaal luisterden en nádat ze naar een verhaal geluisterd hadden en bewezen daarmee dat de spiegels dopamine, serotonine en oxitocine duidelijk verschilden. Dit 'spiegelen' van hormonen is hoogstwaarschijnlijk terug te voeren op onze evolutionaire ontwikkeling: als beginnende mensheid (homoniden) op de Afrikaanse savannen waren we zo op elkaar aangewezen dat het aanvoelen en spiegelen van onze emotionele toestand evolutionair voordeel opleverde. En daar kunnen we ons tot op de dag van vandaag ook alles bij voorstellen. Daarin verschillen we trouwens (ook al) niet van dieren.
Zelf meemaken
Heeft bijvoorbeeld het verhaal een happy end, dan wordt het limbische systeem geactiveerd en wordt in de hemisfeer van het para-sympathische zenuwstelsel dopamine, serotonine en oxytocine aangemaakt. We voelen optimisme, hoop en vertrouwen, dezelfde gevoelens die de personages op het scherm ervaren. Het voelt alsof we de emoties van de hoofdpersonen zelf meemaken. Je voelt empathie, verbinding, kameraadschap, zorgzaamheid en liefde en wilt helpen, in actie komen, iets of iemand beschermen. We beleven het alsof we de handeling zelf ondergaan. Dat dit allemaal zo werkt, blijkt niet alleen uit de neurologische maar ook uit de fysiologische reacties. We krijgen letterlijk een brok in de keel als Ruby Rossi in de film 'CODA' (Child of Deaf Adults) haar droom om naar het Berklee College of Music te gaan met haar dove ouders deelt en we de dove ouders, Frank en Jackie overweldigd zien worden door trots en verdriet. Hieronder zingt Ruby tijdens haar auditie voor haar ouders.
Vechten of vluchten
Het tegenovergestelde geldt uiteraard ook: verkeert de hoofdpersoon in een angstige situatie, dan jaagt ons dat ook de stuipen op het lijf. Dan wordt in de hemisfeer van het sympathische zenuwstelsel de stresshormonen adrenaline (vluchten of vechten), cortisol (concentreren) en noradrenaline dat o.a. de pompwerking van het hart stimuleert. Je lichaam is klaar om te vechten of te vluchten (adrenaline). Ons hart bonkt in de keel, bloedvaten in onze spieren zetten uit, we gaan sneller ademhalen en onze pupillen worden groter (noradrenaline) als in de film 'A Quiet Place Part II' de hoogzwangere Evelyn Abbott zich verschuilt in een verlaten treinstation voor de buitenaardse wezens die jagen op geluid. Als een van deze wezens het treinstation binnenkomt staat Evelyn op het punt te bevallen.
Comments